زندگی خودش می دونه
تا حالا شده بشینی و به چیزهایی که نداری فکر کنی . واقعاً به میزانی که به نداشته هایمان اهمیت میدهیم به داشته هایمان بها میدهیم ؟ میدونید از کجا این فکر توی ذهنم ریشه گرفت و تصمیم گرفتم روی کاغذ بیارم . چند وقت پیش یه جمله به چشمم خورد ،اون جمله این بود :(غصه می خوردم که چرا کفش ندارم ،دیدم دیگری پا نداشت .) اما این که نشد دلیل ،خیلی ها هم پا دارن و هم بهترین کفش ها ،و شاید کلی کفش اضافه هم داشته باشند. پس تکلیف عدالت خدا چی میشه ؟ تازه این ها مثال مادی بود و نبودشون شاید خیلی مهم نباشد اما غصه هایی هست که شاید هیچ وقت از یاد ما نروند مثل از دست دادن عزیزان ،پدر مادر ،خواهر و برادر .
یعنی می شود غصه هایی که ما را رنج می دهند آسان تر تحمل کرد ؟
شاید وقتی دلت به کسی قرص باشه و بدونی اون مثل کوه پشتت ایستاده، زندگی و غصه هایش برایت راحت تر قابل هضم باشند.
یکی بود یکی نبود ،غیر از خدای مهربون هیچ کس نبود . اون خدای مهربون علاوه بر مهربونی صفت های بی شماری دارد. یکی از این صفت ها که من تا حالا معنی اش را نمی دانستم جبار بود یعنی جبران کننده.
تا حالا حتماً دیدید آدمهایی که پا ندارند اما دست های قوی دارند ،و یا آدمهایی که دست ندارند اما با پاهایشان چه کارهای خارق العاده ای انجام می دهند مثل نقاشی کردن و... کافیه هر وقت به نداشته های زندگی فکر کردیم ، به یاد بیاوریم که خداوند خودش در جای دیگری جبران میکند .ولی آیا ما در قبال داشته ها از او تشکر کردیم ؟
پس یادمون باشه اگه بابت داشته ها از خدا تشکر کنیم خدای بزرگ هم بهترین ها را برای ما بنده هاش می خواد و یادمون باشه هر چه قدر شکر نعمت هایی که بهمون داده به جا بیاریم باز هم کمه .